बैगुनी तिमी

तिमीले काट्न सक्ने मलाई
नबोल्ने भएरै होला!

बैगुनी तिमी,
चर्को घामलाई छेकेर
छाहारी बनेको भुल्यौ?

मेरो सारा सन्तति मास्‍न
आगो लगायौ?

तिम्रो सारा जगत
मेरो श्वासमा अडिएको छ।

म हरियाली हुँदा ,
सबैभन्दा धेरै खुसी हुने
तिमी न हौ।

मलाई
काटिरा’छौ,
जलाइराुछौ।

तर
ख्याल गर,
तिम्रो मृत्युपछि जलाउने मै हुँ।
वनजङ्गल नदीनाला हाम्रो सम्पत्ति हुन,
सबै मिलेर संरक्षण गरौँ।।