‘गाउँ गाउँ जस्तो छैन’

कतिपय गाउँमा केही समस्या आइहाले हारगुहार गर्दा सुन्ने र सहयोग गर्ने छिमेकीसमेत नपाइने अवस्था सिर्जना भएको छ। कसैको घरमा कुनै घटना भयो भने पनि थाहा पाउने र आडभरोस दिने मानिस छैन।

‘गाउँ गाउँ जस्तो छैन
सहरसहर जस्तो छैन
कसकसले केके गर्दिए कुन्नि
आफू जन्मिएको ठाउँ नै चिनिँदैन।’

कवि हेम हमालको कवितामा भनिए झैँ तीव्ररूपमा भइरहेको बसाइँसराइ र वैदेशिक रोजगारीप्रतिको बढ्दो आकर्षणका कारण ग्रामीण सौन्दर्य रित्तिँदै जाँदा गाउँगाउँजस्ता रहेनन् भने सहर पनि वर्णशंकर हुँदै जान थालेको छ।

रूमका चिल्ला ढुंगाले छाएर चिटिक्कै पारिएका छाना। टुनी र सल्लाका काठले बारेर चिटिक्कै पारिएका बार्दली। तीन–चार हल गोरू नारेर दाइँ हाल्न मिल्ने ठूलो आँगन। आँगनकै छेउमा बाह्रैमास पानी झरिरहने धारो। घरको नजिकै धन्सार सहितको गोठ। वरिपरि खेतबारीको हरियाली। उत्तरतिर हेर्दा मुसुक्क मुस्कुराएजस्ता देखिने धौलागिरि हिमश्रृङ्खला।

हेर्दै रहरलाग्दो म्याग्दीको मालिका गाउँपालिका–२ मा पर्ने रूम गाउँको यो सौन्दर्य अहिले बसाइँसराइका कारण एक्लिँदै जान थालेको छ। गाउँमा घरहरू त छन् तर, घरमा बस्ने मानिसहरू छैनन्। बस्ती पातलिँदै जान थालेको छ। भीरपहरा र खोलाहरू छिचोल्दै गाउँमै सडक पुगेको छ। सुविधा थपिएका छन्।

विद्यालय, स्वास्थ्यचौकीदेखि लिएर खानेपानी र सिँचाइको राम्रो सुविधा भए पनि मानिसहरू थप सुविधाको खोजीमा सहरबजार र तराईतिर जाने क्रम भने नरोकिएको मालिका गाउँपालिकाका पूर्वअध्यक्ष श्रीप्रसाद रोका बताउँछन्। रुम मात्रै होइन, आफ्नै रीतिथिति र जीवनशैलीमा रमाएको जिल्लाका दर्जनौँ गाउँ पछिल्लो समय बसाइँसराइका कारण उजाडिँदै जान थालेका छन्।

एक दशकअघिसम्म बाक्लो बस्ती भएका गाउँ बढ्दो बसाइँसराइले पातलिँदै गएका छन्। अहिले अवस्था पूरै फेरिएको छ। मालिका, म‌ंगला र बेनी नगरपालिका विभिन्न बस्तीबाट सबैभन्दा बढी बसाइँसराइ भएको छ।

कतिपय गाउँमा त केही समस्या आइहाले हारगुहार गर्दा सुन्ने र सहयोग गर्ने छिमेकीसमेत नपाइने अवस्था सिर्जना भएको छ। गाउँघरमा कसैको घरमा कुनै घटना भयो भने पनि थाहा पाउने र आडभरोस दिने मानिस छैन।

जिल्लाका ग्रामीण भेगहरूमा पुग्दा बाक्ला घरहरू त देखिन्छन् तर घरमा बस्ने मानिसहरू भेटिँदैनन्। ताल्चा लगाइएको घरको ढोका अगाडिको पिँढी र आगनमा झार उम्रिएको छ। प्लाष्टिकले ओत दिएर घर अडाइएको छ। घरहरूमा भेटिएका केही थान मानिसहरू पनि उमेरले ज्येष्ठ नागरिकहरू नै थिए। रित्तिएका घरहरूका खेतबारी पनि बाँझा छन्। अगेनीमा ऐजैरू पलाएको छ।

पछिल्लो आम निर्वाचनमा कुल मतको ४३ प्रतिशत मत मात्र खसेको बेनी नगरपालिका–३ तोराखेत गाउँको अवस्था पनि यस्तै छ। क्षेत्री र दलित समुदायको मिश्रित बसाइ रहेको यो गाउँ पहिरोका कारण पनि उजाडिएको छ।

एक दशकअघिसम्म २१७ धरधुरी रहेको यो गाउँमा अहिले ३९ घर परिवारको मात्र बसोबास रहेको र अरू सबै बसाइँसराइ गरी अन्यत्र गइसकेको स्थानीय अगुवा डिलबहादुर सापकोटाले बताए।

गाउँघर रित्तिँदै जाने सिलसिला रूम र तोराखेतको मात्र होइन, जिल्लाका अधिकांश बस्तीहरूको यो साझा समस्या हो। जिल्लाको पश्चिमी क्षेत्रका वडाहरूमा बर्सेनि सयौँ परिवारले गाउँ छोड्ने गरेका छन्। गाउँमा उत्पादनमुखी काममा लाग्नुभन्दा घरमुलीको जागिरको पैसाले सहरको बसाईमा रमाउनेको सङ्ख्या अधिक देखिन्छ।

उता शिक्षा र स्वास्थ्य सेवा गाउँ घरमा उपयुक्त नपाएका कारण पनि ग्रामीण समुदायको बसाइ रित्तिँदै गएको देखिन्छ। सहर केन्द्रित बसाइ पछिल्लो दुई दशकदेखि बढेर गएको हो। पचासको दशकमा देशमा सुरू भएको सशस्त्र जनयुद्धले धेरै गाउँका मानिसहरू सदरमुकाम र बजार क्षेत्रमा झरे। युद्ध सकिएको साठीको दशकमा यो क्रम रोकिने विश्वास थियो तर बसाइँसराइ रोकिएन।

गुणस्तरीय शिक्षा, स्वास्थ्य सेवा, रोजगारी, लगानी, उद्योग व्यवसाय, सुरक्षा, सामाजिक सम्बन्ध र समानता खोज्दै तराई झर्ने क्रम तीव्र बन्दै जाँदा ग्रामीण भेगका बस्ती शून्य बन्दै गएका छन्।

पछिल्लो राजनीतिक मुद्दा पनि बसाइँसराइ रोक्नुपर्छ भन्ने भएको छ। निर्वाचनका बेलामा म्याग्दी जिल्लाका प्रतिनिधिसभाका सांसद खमबहादुर शेरपुंजा ९खम्वीर० ले पनि गाउँको बसाइँसराइँ रोक्ने योजना सार्वजनिक गरेका थिए। उनले गाउँमा मोटरबाटो निर्माण भएको, घरघरमा खानेपानी र अन्य पूर्वाधार बन्दै गरेको भए पनि गाउँका बस्ती रित्तिएकामा चिन्ता व्यक्त गगरे।

एक दशकअघि ५२ घरधुरी भएको बेनी नगरपालिका–२ गौश्वारा गाउँमा अहिले २२ घरधुरी मात्रै छन्। त्यसैगरी दुई सय १७ घरधुरी भएको उपल्लो ज्यामरूककोट क्षेत्रबाट ६२ परिवारले बसाइँ सरेको बेनी नगरपालिका–२ का वडा सदस्य चन्द्रकान्त शर्माले बताए।

बेनी नगरपालिका–२ का वडाध्यक्ष यामबहादुर कार्कीले पाँच वर्षमा ४६ बढी परिवारले बसाइँ सरेको जानकारी दिए। गाउँमा विकासले विस्तारै गति लिँदै गरे पनि बसाइँ सर्नेको सङ्ख्यामा भने कमी आउन नसकेको उनको भनाइ छ।

गाउँमा समस्या पर्दा सहयोग गर्ने छिमेकीसमेत पाइन छाडेको मालिका गाउँपालिका–५ देविस्थानका ६४ वर्षीय शेरबहादुर बुढाले बताए। बसाइँ सरेर जाने क्रमले गाउँमा विकास निर्माणको काम गर्नसमेत समस्या हुने गरेको उनको भनाइ छ। म्याग्दीबाट प्रायः काठमाडौँ, पोखरा, चितवनलगायतका सहरी क्षेत्रमा बसाइँ सर्ने गरेका छन्।

गुणस्तरीय शिक्षा, स्वास्थ्य सेवा, रोजगारी, लगानी, उद्योग व्यवसाय, सुरक्षा, सामाजिक सम्बन्ध र समानता खोज्दै तराई झर्ने क्रम तीव्र बन्दै जाँदा ग्रामीण भेगका बस्ती शून्य बन्दै गएका छन्। संघीयता कार्यान्वयनमा आएसँगै सेवा र सुविधा खोज्दै गाउँबाट सहर झर्ने क्रम रोकिने अपेक्षा गरिएको थियो। तर गाउँमा रोजगारी, शिक्षा, स्वास्थ्य र अन्य आधारभूत सेवा थपिँदै गए पनि बसाइँसराइ घट्नुको साटो बढिरहेकामा स्थानीय जनप्रतिनिधिहरूलेसमेत चिन्ता व्यक्त गरेका छन्।

बढ्दो बसाइँसराइले गाउँघर खाली बन्दै गएका छन्। बस्ती पातलिँदा असुरक्षा बढ्दै गएको रघुगंगा गाउँपालिकाका प्रमुख भवबहादुर भण्डारीले बताए। प्रायः छोराहरू वैदेशिक रोजगारीमा जाने र पैसा कमाएपछि सपरिवार सहर झर्ने गरेको उनको भनाइ छ।

‘कतिपयले गाउँमा भएको घर, खेतबारी बेचेर सहर झरेका छन् भने केहीले खेतबारी बाँझै छोडेर सहर झरेका छन्,’ भण्डारीले भने, ‘आमाबुबा पनि छोराछोरीकै साथ लागेर सहर झर्ने क्रम बढ्दा गाउँका खेतीयोग्य जमिन जंगलमा परिणत हुँदै गएका छन्।’

अहिले जिल्ला बाहिर मात्र नभई जिल्लाभित्रै पनि गाउँ छोडेर बजार क्षेत्रमा बसाइँ सर्ने क्रम बढ्दो छ। जिल्लाका प्रमुख व्यापारिक केन्द्र सदरमुकाम बेनी, दरबाङ, गलेश्वर, पोखरेबगर, बाबियाचौरलगायतका बजार क्षेत्रमा जनघनत्व बढ्दै गएको छ।

द्वन्द्व, झैझगडा, जंगली जनावरको आतंकलगायतका कारण वर्षौँ पहिलेदेखि सुरू भएको बसाइँसराइ गाउँगाउँमा सडक, बत्ती, खानेपानी पुग्दा पनि नरोकिएको बेनी नगरपालिका–२ बगरफाँटका ८६ वर्षीय वेदप्रसाद उपाध्यायले बताए।

१२ पास गरे परदेशी

अहिले गाउँमा सुन्दर प्रकृति, आवश्यक विकास र थुप्रै अवसर सबै छन्। छैनन् त केवल प्रकृति, विकास र अवसरलाई सदुपयोग गर्ने युवा। ‘युवा नहुँदा गाउँ, गाउँघरजस्तो लाग्दैन। गाउँले, गाउँले जस्ता देखिँदैनन्,’ आफ्ना २६ वर्षीय छोरालाई विदेश जानबाट रोकेर गाउँमै कृषिकर्ममा लगाएका ज्यामरूककोटका चन्द्रबहादुर कार्कीले भने, ‘मुलुकमा आएको ठूलो परिर्वतनसँगै गाउँलेका रहर र सपनामा पनि परिवर्तन आएको छ। केटाकेटी १० कक्षा पास गरेपछि सहर पस्छन्। १२ पास गरे परदेशी बन्छन्। विदेश जान गाउँमा होड चल्छ। गाउँमा रहेका अवसरहरूप्रति त कसैको आँखै लाग्दैन।’

रेमिट्यान्सले पैसा त आयो तर पैसासँगै गाउँमा खुसी भने आउन सकेको छैन। छोराछोरीले विदेशमा कमाएको पैसाबाट किनिएका सहरका घर र घडेरीमा गाउँका वृद्धवृद्धाहरू बसाइ सर्न मानेका छैनन्।

म्याग्दीमा केही समययता विदेशबाट फर्केर गाउँमै उद्यम गर्ने युवाहरूको सङ्ख्या बढ्दै गए पनि विदेश नै नगई गाउँमा नै अवसरहरूको खोजी गर्ने युवा भने नगण्य मात्रामा रहेका छन्। ‘स्कुले बालबालिकादेखि लिएर ४५ वर्षीय वयस्क व्यक्तिले समेत विदेशकै चाहना राखेको हुन्छ,’ बुद्ध एकेडेमीका शिक्षक प्रेम शाहीले भने, ‘कक्षामा बालबालिकालाई भविष्यमा तिमी के बन्ने चाहना राखेका छौँ रु भनेर सोध्ने हो भने धेरैको मुखबाट ‘लाहुरे’ शब्द फुत्त निस्कन्छ।’

युवाहरूमा सकेसम्म युरोप, अमेरिकामा बस्ने नसके खाडी मुलुकमै गएर भए पनि केही कमाएर फर्कने भन्ने मानसिकताले गर्दा गाउँमा रहेका रोजगार र आयआर्जनका अवसर र सम्भावनाहरू ओझेलमा परेको छ। रोजगारीका लागि विदेश पसेका युवाबाट म्याग्दीमा वार्षिक तीन अर्बको हाराहारीमा रेमिट्यान्स भित्रिने गरेको बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरूको तथ्यांक छ।

रेमिट्यान्सले पैसा त आयो तर पैसासँगै गाउँमा खुशी भने आउन सकेको छैन। छोराछोरीले विदेशमा कमाएको पैसाबाट किनिएका सहरका घर र घडेरीमा गाउँका वृद्धवृद्धाहरू बसाइ सर्न मानेका छैनन्।

गाउँको चिसो पानी, उर्बर माटो र त्यही माटोमा लडीबुडी खेलेर हुर्केको जवानी त्यति सजिलै बिर्सन उनीहरू तयार छैनन्। उनीहरूमा गाउँप्रतिको अगाध प्रेम अझै छ।

घट्दै जनसंख्या

म्याग्दीमा वैदेशिक रोजगारीमा जाने, सेवा सुविधाका लागि ठूला सहर र जिल्ला बाहिर बसाइँसराइ गर्ने र कम बच्चा जन्माउने प्रवृत्तिका कारण १० वर्षअघिको तुलनामा जनसंख्या घटेको पाइएको छ।

केन्द्रीय तथ्यांक विभागले सार्वजनिक गरेको नेपालको जनगणना २०७८ को प्रारम्भिक नतिजा अनुसार २०६८ सालको तुलनामा ०।५४ प्रतिशतले म्याग्दीको जनसङ्ख्या घटेको हो।

२०६८ को जनगणनाअनुसार एक लाख १३ हजार ६४१ जना जनसङ्ख्या रहेको जिल्लामा २०७८ को प्रारम्भिक नतिजामा एक लाख सात हजार तीन सय ७२ जना भएको जिल्ला जनगणना अधिकारी घनश्याम सापकोटाले जानकारी दिए। ‘म्याग्दीको जनसङ्ख्या घट्नुमा वैदेशिक रोजगार र बसाइँसराइ नै प्रमुख कारण हो,’ सापकोटाले भने। – ध्रूवसागर शर्मा/रासस

यो पनि पढ्नुहोस्

रेमिट्यान्सको अँध्यारो पाटो