फिल्ममा काम गरेर नाटकघर चलाउने मेरो योजना नै थियो : अभिनेता दयाहाङ राई

भोजपुरको खावा गाउँबाट लाहुर जाने उद्देश्यका साथ काठमाडौँ आइपुगेका दयाहाङ राई अहिले रंगमञ्च र फिल्मको परिचित अभिनेता बनिसकोका छन्। काठमाडौँमा साहित्यकारसँगको संगत र आकर्षणले लाहुर जानबाट भुलिएका राईले अभिनेताको परिभाषा नै बदल्न सफल भए। खाइलाग्दो शरीर, अग्लो कद र सुन्दर हुनुपर्छ भन्ने परम्परागत मान्यतालाई भत्काउँदै स्थापित भएका अभिनेता राईले ‘हिरो’ को नयाँ परिभाषा बनाए।

उनले  ‘मेरो एउटा साथी छ’, ‘दासढुङ्गा’लगायतका फिल्ममा अभिनय गरे तापनि स्थापित गर्ने काम फिल्म  ‘लूट’ ले ग¥यो। त्यो उनको नसोचेको अप्रत्याशित सफलता थियो। चिटिक्क अनुहार र सुकिला वेशभूषा, नृत्य र द्वन्द्व गरेर अभिनय गरिरहेका अभिनेताको भीडमा अभिनेता राईले दर्शकसँग भौतिक दूरी तोडेर नयाँ शैलीको सुरुवात गरे। ‘मैले ‘लूट’ मा अभिनय गर्दा त्यस अगाडिका दुई फिल्मसहित तीन फिल्ममा काम गरेँ भनेर देखाउन थियो। किनकि मैले भिन्न किसिमका तीन पात्रलाई पर्दामा ल्याएको थिएँ। ‘लूट’ ले मलाई चिनाउँछ भन्ने आशा थियो तर यस्तो सफलता दिन्छ भन्ने सोच भने थिइनँ। सायद, त्यहाँ दर्शकले आफूलाई पाउनुभएका कारण त्यो फिल्म मात्र चलेन, त्यहाँका हामी कलाकार पनि चलिरहेका छौँ’, अभिनेता राईले भने।

फिल्ममै काम गरिरहँदा सन् २००८ मा रंगकर्मीहरूको समूह बनाएर मण्डला नाटकघरको समेत स्थापना गरेका अभिनेता राईले अहिलेसम्म उक्त दायित्व निर्वाह गरिरहेका छन्। आफूलाई अभिनय गर्न, नाटकको अभ्यास गर्न र रङ्गकर्मीलाई एउटा ठाउँ दिन स्थापना भएको मण्डलाले अहिले धेरै कलाकारलाई मञ्चसम्म पु¥याएको छ। अहिले फिल्म लागि पनि अभिनेता खोज्ने एउटा ठाउँ उक्त नाटक घर बनिसकेको छ।

अभिनेता राईसँग उनको रंगयात्रा, फिल्ममा प्रवेश, नाटकघरको परिकल्पनालगायत समसामयिक विषयमा लिएको अन्तर्वार्ताको सम्पादित अंशः

तपाइँमा रंगमञ्चप्रतिको लगाव कसरी भयो?

भोजपुरको माटोमा साहित्य र संगीतको छुट्टै जादु छ, जस्तो लाग्छ। बाल्यकालमा आमाले लोककथा धेरै सुनाउनु हुन्थ्यो। ती कथाका पात्रले मलाई आकर्षित गरिरहेको हुन्थ्यो किनकि उनीहरू रोमाञ्चक थिए। त्यसपछि रेडियो सुन्न थालियो गीतसंगीतमा आकर्षण बढ्यो, पुस्तक पढ्न थालेपछि साहित्यप्रति आकर्षित भएँ। त्यसो त म सदरमुकाममा दुई घण्टा हिँडेर फिल्म हेर्न पुग्थे। फिल्म हेर्दा किन र कसरी हुन्छ भनेर धेरै कौतुहलता बढ्थ्यो। घरबाट मलाई चाहेको कुरा गर्ने छुट थियो। ‘अरूको चित्त दुखाउने काम नगर्नु’ भनेर अभिभावकले भन्नुहुन्थ्यो। त्यो बाहेक रहर लागेका काम गर्दै हुर्किएँ।

रंगमञ्चसँग कसरी जोडिनुभयो?

१६ वर्षसम्म खावा गाविसको गाउँमा जन्मेर खेतीपाती र गाईवस्तु गोठालो गर्दै खावा गाविसको दिल प्राथमिक विद्यालय, पशुपति मावि हुँदै अन्नपूर्ण गाविसका अन्नपूर्ण उच्च माध्यमिक विद्यालय भोजपुरमा एसएलसीसम्म अध्यायन गरेँ। एसएलसीपछि भोजपुर बहुमुखी क्याम्पसमा आइ.ए पढेर भोजपुरबाट काठमाडौँ छिरेँ। यहाँ नाटक र साहित्यप्रतिको आकर्षणले मलाई रंगमञ्चसँग जोड्यो। म नाटक, साहित्य, चित्रकला प्रदर्शनीका कार्यक्रममा पुग्ने र त्यहाँ आएका कलाकारलाई भेट्ने गर्थें। मैले नाटक महोत्सवमा पनि पुगेर कसरी गरिन्छ भन्ने अवलोकन गरेको छु।

त्यही क्रममा नाचघर जमलमा अभिनय सिक्न पाइन्छ भन्ने थाहाँ पाएँ। म पुग्दा एकवर्षे अभिनय कक्षा सकिन लागेको रहेछ, तर तत्कालीन महाप्रबन्धक हरिहर शर्मालाई अभिनयप्रतिको लगाव सुनाएँ। भोजपुरदेखिका कथा सुनाएँ। त्यसपछि अनुभवी कलाकारलाई दिइने कार्यशालामा मैले सहभागी हुने अवसर पाएँ। त्यहाँ अनुप बराल, वीरेन्द्र हमालसँग कार्यशाला लिएँ। त्यसपछि रंगकर्मीसँग सामीप्यता पनि बढ्यो, विस्तारै काम पाउन थालेँ।

नाटकघर खोल्ने सोच कसरी आयो नि?

मैले केही फिल्ममा काम गरिसकेको थिएँ। अभिनय गर्ने लालसा झन् बढ्दै थियो। त्यो समयमा नाचघर, प्रज्ञा प्रतिष्ठान र गुरुकुलमा नाटक हुन्थ्यो। त्यहाँको आर्थिक भार उठाउन सक्ने हैसियत मसँग थिएन। नाट्यकर्मी साथीहरू राजन खतिवडा र सिर्जना सुब्बासँग छलफल गरेर नाटक गर्ने सोच बनाइरहेका थियौँ। तर, अभ्यास गर्न नै हामीले स्कुलको बिदाको समय चाहिने, छलफल गर्न चिया पसलमा घन्टौं बस्नुपर्ने बाध्यता थियो। हाम्रो कारणले अरुलाई असर गरिरहेको महसुस हुन्थ्यो। त्यसकारण एउटा ठाउँ चाहिन्छ भन्ने भयो।

त्यही क्रममा हामीले काठमाडौँ चहारेपछि अनामनगरमा छ आना क्षेत्रफलमा मण्डलाको स्थापना ग¥यौँ। तीन जनाबाट सुरू भएको समूह विस्तारै १५ जनाको बनिसकेको छ। यसले हामीलाई जिम्मेवारी पनि दिएको छ। त्यहाँ अभिनय सिक्न पाउनु हुन्छ, आफूलाई बुझ्न आउनु हुन्छ। हाम्रो सपनासँगै अहिले धेरैको सपना जोडिएको छ। फिल्मको छायांकनमा पुग्दा अभिनयदेखि अन्य प्राविधिक पक्षमा पनि मण्डलाका विद्यार्थी देख्दा सन्तुष्ट हुन्छु। फेरि यो कसैको दबाब होइन, मैले देखेको सपना नै हो। फिल्ममा काम गरेर नाटकघर चलाउने योजना नै थियो।

नयाँ पुस्ताको भविष्य रंगमञ्चमा कस्तो देख्नुभएको छ? अनि रंगमञ्च साक्षरताको अवस्था के छ?

नयाँ पुस्तालाई हामीले अग्रजबाट पाएको ज्ञान हस्तान्तरण गर्नु नै छ। हामीले त्यो गरिरहेका छौँ। हामीभन्दा अघिल्लो पुस्ताको संघर्ष हाम्रो लागि प्रेरणादायी रह्यो। त्यसबाट प्रभावित भएर हामीले उहाँहरूसम्म पुग्न नसकेता पनि एउटा स्थान बनाउन सफल भयौँ। हामी पछाडिको नयाँ पुस्ता प्राविधिक युगको हुनहुन्छ। ज्ञान आर्जन गर्न विभिन्न माध्यम छन् तर इमान्दारिता, धैर्यता र समपर्ण चाहिन्छ। त्यही हामीले बुझाइरहेका छौँ। नयाँ पुस्ताले रंगमञ्चमा देखाउनुभएको सम्भावना प्रसंशनीय छ। रंगमञ्च साक्षरता बढ्न वा बढाउन समाजनै अध्ययनशील हुनुपर्छ। त्यसपछि हामीले गरिरहेको कामको प्रभाव देखिन्छ। त्यसका लागि विद्यालय वा विश्वविद्यालय जहाँ हामीले शिक्षा आर्जन गर्छौँ, त्यहाँ रंगमञ्चसम्बन्धी अध्ययन गराउने र छलफल चलाउने हुनुपर्छ। अध्यनबाट सुरुवात भयो भने त्यसले रंगमञ्चलाई निकै उचाइमा पु¥याउँछ जस्तो लाग्छ।

रङ्गमञ्चबाट जीविकोपार्जन गर्न सकिन्छ त?

केहीले गरिरहेका छन्, धेरैले सोचे जस्तो जीवनशैली पाउन सकेका छैनन्। रंगमञ्च धानिएकै लगाव र इमान्दारिताले हो। किनकी नाटकलाई अझै व्यावसायिक बनाउन सकिएको छैन, हामीले प्रयास गरिरहेका छौँ। यहाँ रंगकर्मीकै लगानी छ, जबसम्म ‘कर्पोरेट हाउस’ हरु आकर्षित हुँदैनन्, रंगकर्मीले संघर्ष गर्नैपर्छ। हामीले फिल्ममा पाएको पारिश्रमिकले आफ्नो सपना पूरा गर्न रंगमञ्च चलाइरहेका छौँ। फिल्म झैँ यहाँ पनि टिकेट नै आयस्रोत भएकाले हाम्रो सीमितता छ। हामीसँग सिमित सिट छ, सिमित समय छ। तर, हामी धेरै दर्शकसम्म पुग्ने प्रयास गरी नै रहेका छौँ।

फिल्ममा जस्तै विदेशमा नाटक लान वा देखाउन प्रस्ताव आउँछ?

प्रस्ताव आइरहेका छन्। विदेशबाट आएर नाटक हेरेर प्रतिक्रिया दिने नाटक प्रेमी पनि धेरै हुनुहुन्छ। उहाँहरूले विदेश ल्याउनुस् भन्नुहुन्छ। तर, म हतार नगर्नुस्, पहिला सबै बुझ्नुस् भन्छु। किनकी हामीले छोटोमा पनि सात जनासम्मको समूह बनाउनु पर्छ। नाटकलाई सुन्दर बनाउने काम कलाकारसँगै ध्वनि, प्रकाशसहितको ‘स्टेज’ ले गरिरहेको हुन्छ। हामीले विदेशमा मञ्चन गर्दा प्राविधिक रुपमा ती गर्न सक्छौँ वा सक्दैनौँ भन्ने प्रश्न आफैँलाई आउने गर्छ। किनकी व्यावसायिक दायित्व धेरै थपेर हामीले नाटक गर्न सक्दैनौँ। त्यसकारण आएका प्रस्तावलाई पर्खिन आग्रह गरेका छौँ।

नाटकघर सञ्चालन गर्दा के-कस्ता दायित्व थपिने रहेछन्?

पहिला हामीले आफ्नो लागि भनेर स्थापना गरेका थियौँ, अब यो कलाकारिता गर्ने धेरै युवाको सपना बनेको छ। त्यसले हामीलाई दायित्व थपेको छ। केही समय मलाई आर्थिक रुपमा निकै कठिनाइ परेको थियो। तर, अहिले भने सहज रुपमै नाटक घर सञ्चालन गर्न सकेका छौँ।

तपाई फिल्ममा देखिन थालेपछि नाटकमा कम समय दिनुभएको छ, अभिनय नगर्नुभएको पनि धेरै भयो। कहिले तपाईलाई दर्शक रंगमञ्चमा देख्न पाउने छन्?

म कसरी पवित्र रंगमञ्च छाड्न सक्छु ? मञ्च छुटेकै हो तर रंगमञ्च कहिल्यै छाडिनँ। रंगमञ्च त्यस्तो ज्ञानशाला हो, जहाँ बृहत् विद्या, कला र शिल्पको संयोजन हुन् । मैले पछिल्लो समय झन्डै छ वर्ष अगाडि अनुप बरालको निर्देशनमा तयार भएको नाटक ‘महाभोज’मा काम गरेँ। त्यसमा म र कलाकार बुद्धि तामाङ ‘डबल कास्ट’ थियौँ। हामी जहाँ भएपनि एक जना नाटक गर्न आउने सहमति भएको थियो। एकपटक पोखरामा छायांकन हुँदा प्लेन नउडेर आउन सकिनँ। म आफैँ निराश भएँ। त्यो भन्दा अगाडि मैले ‘र।।। माइलो’ नामक नाटक गरेको थिएँ।  फिल्म र नाटकको धपेडीले एउटा सो मा सोफाको आड लिएर अभिनय गरेँ। सो सकिने बितिकै डाक्टरको निगरानीमा उपचार गराउनुप¥यो । त्यसकारण रहरले मात्र नहुने रहेछ भन्ने लाग्यो।

अहिले पनि हामीले २०८२/८३ का लागि नयाँ नाटक निर्देशन घोषणा गरेका छौँ। मैले पनि गर्ने भन्ने तयारी थियो। म निर्देशन गर्ने तयारीमा रहँदा पनि समय व्यवस्थापन नभएपछि अर्को वर्ष वा कुनै समयमा गरौँला भनेर व्यवस्थापनको जिम्मेवारीमा छु। मानसिक र शारीरिक रुपमा स्वतन्त्र भइएन भने आफू सन्तुष्ट हुने काम गर्न सकिँदैन। काम गर्नैका लागि किन गर्ने भन्ने हो। तर, मञ्च छुटेता रङ्गंगमञ्च छाडेको छैन। यो मेरो घर हो। घर नफर्की कहाँ जानु र !

तपाईले नाटक हेर्ने शुल्क बढाउनु भएको छ, यसको प्रभाव कस्तो पर्ला?

हामीले शुल्क न बढाएको झन्डै छ वर्षभयो होला। हामीले नाटकघर सञ्चालन गरिरहेको जग्गाको भाडा, बढ्दो महंगीले  आर्थिक भारअनुसार नै टिकट मूल्य बढाएका छौँ। एउटा नाटक मञ्चन भएको पहिलो दुई साता विद्यार्थीलाई रु तीन सय र त्यसबाहेक व्यक्तिलाई पाँच सय रुपैयाँ तथा तेस्रो र चौथो साता विद्यार्थीलाई रु पाँच र त्यस बाहेककालाई एक हजार रुपैयाँ शुल्क तय गरेका छौँ। हामीले पहिले पनि केही सिटलाई एकहजार मूल्य राखेका थियौँ, त्यसलाई परिमार्जन गरेका हौँ। यसले हामीलाई पनि दायित्व बढाएको छ। हामीले पनि लिएको शुल्कअनुसारको मेहनत नाटकमा गर्नुपर्ने दायित्व थपिएको छ ।

‘लूट’ मार्फत तपाईले अभिनेताको परिभाषा नै बदल्नुभयो नि?

त्यो फिल्मको बनोट शैली नै नियमितभन्दा भिन्न थियो। त्यसका म लगायतका पात्र टोल, छरछिमेकमा भेटिने नै थिएँ। दर्शकले त्यहाँ आफूलाई पाउनुभयो। त्यही कारण त्यसले नसोचेको नतिजा दियो। हामी रंगकर्मी अहिले फिल्ममा काम गरिरहेका छौँ। हामी दर्शकको सोच र स्वाद फेर्न सफल भयौँ। तर, म त्यो फिल्ममा आफ्नो विविधता देखाउन अभिनय गरेको थिएँ। मैले ‘दासढुङ्गा’ र ‘मेरो एउटा साथी छ’मा गरेको काम भन्दा भिन्न थियो। अभिनयमा मलाई निरन्तरता दिन मद्दत गर्छ भन्ने लागेको थियो तर यो सफलता पाउँछु भन्ने आशा थिएन।

नाटकघर स्थापनासँगै फिल्म निर्माणमा पनि जोडिनुभयो। ‘कबड्डी’ निर्माणमा सहकार्य गर्ने सोच कसरी आयो?

फिल्ममा काम गरेर भएको आर्जनले नाटकघर चलाउने हाम्रो सोच नै थियो। ‘लूट’ को सफलताले दर्शकले एउटा विश्वास गर्नुभएको थियो। हामी मण्डला स्थापनाकै समय भेटघाट हुँदै गर्दा निर्देशक रामबाबु गुरुङले फिल्म बनाउने कुरा गर्नुभयो। उहाँले सुनेको कथा राम्रो लाग्यो। सोही क्रममा निर्देशक निश्चल बस्नेतसँग पनि सहकार्य गर्ने सल्लाह भयो। हामीसँग पर्याप्त पैसा नभए पनि जोडजाम गरेर फिल्म बनाउने निधो गरेर काम गर्यौं। ‘कबड्डी’ को कथा नयाँ थियो, यसले नयाँ शैलीलाई परिचित गरायो। त्यसबाट हामीले व्यावसायिक रुपमा समेत लाभ लिन सक्यौं।

चलचित्र ‘कबड्डी’ मा तपाईले निर्वाह गर्नुभएको ‘काजी’ को राम्रै चर्चा भयो । त्यो प्रेम कथाको शैली कहाँबाट आयो?

‘कबड्डी’ एउटा प्रेम कथानक फिल्म हो। त्यसको काजी नामक पात्रले एकोहोरो माया गर्नेको कथा हो। उसले मन पराएको मान्छेलाई इमान्दारिताको साथ प्रेम गर्छ तर शैली मिलाउन सक्दैन। सोही कारण उसको शैलीमा दर्शकले ‘ह्युमर’ पाउनुभयो। यस्तो प्रेम गर्ने पनि छन्, हुन्छन्। हामीले नियमित भन्दा फरक काम गर्ने कोशिसकै सिलसिलामा काजी पात्रको उदय भएको हो।

कलात्मक र पूर्ण व्यावसायिक (मसालेदार) दुवै फिल्ममा काम गरिरहनुभएको छ, के छ यिनमा भिन्नता?

मसालेदार फिल्ममा दर्शकको प्रिय बन्न पात्रको बनोट हुन्छ। हाम्रो कोसिस त्यहि हुन्छ। तर, कलात्मक फिल्ममा हामीले स्वतन्त्र भएर काम गर्न पाउँछौ, किनकी यी फिल्मलाई अन्तर्राष्ट्रिय बजार केन्द्रित गरेर तयार गरिएको हुन्छ। दर्शकले पनि दुवै फिल्मको भिन्नता महसुस गरिसक्नुभएको छ। किनकी उहाँहरू मनोरञ्जन मात्र लिने की नयाँ केही हेर्ने भन्ने सोच बनाएर नै चलचित्र भवनसम्म आउनुहुन्छ।

नाटक निर्देशन गर्नुभयो, फिल्मतर्फ के छ सोच?

म निर्देशन अवश्य गर्छु। तर, यो समयमा भन्ने सोचेको छैन। अहिले नाटकघरसँगै अभिनयमै व्यस्त छु। कुनै समय अभिनयबाट विश्राम लिनुप¥यो भने मैले गर्ने भनेकै नाटक र फिल्म निर्देशन हो। तर, अहिले के कसरी गर्ने भन्ने तय छैन। यद्यपि केही पटकथा (स्क्रिप्ट) हेरिरहेको छु। तय भएपछि म आफैँ यस बारेमा जानकारी दिन्छु।

तपाईको प्रदर्शनको तयारीमा रहेको फिल्म ‘महाभोज’ मा कस्तो भूमिका निर्वाह गर्नुभएको छ?

यो हाम्रै गाउँ÷समाजको कथा हो । यसमा पाँच जना प्रमुख पात्र छन्, जसमध्येको म एक हुँ। त्यहाँ एकजना विदेशबाट गाउँ फर्किएका छन्, एक जना काठमाडौँबाट। ती युवाको सोचको कथा नै ‘महाभोज’ हो। यसमा मैले धेर वर्षपछि निर्देशक दिनेश राउत र अभिनेता आर्यन सिग्देलसँग सहकार्य गरेको छु। मैले करिब सत्र वर्ष अगाडि फिल्ममा सुरुवात गरेको थिएँ। त्यस क्रममा ‘मेरो एउटा साथी छ’ मा अभिनेतामा सिग्देल र मुख्य सहायक निर्देशकमा राउत हुनुहुन्थ्यो। केही समयदेखि कुरा गर्ने भनिएको सल्लाह अहिले बल्ल काममा परिणत भएको छ। यो जेठ १५ गते प्रदर्शन हुँदैछ, यसको विषयले हामीलाई रमाइलो मात्र बनाउँदैन। समाजका केही विषयमा सोच्न बाध्य बनाउँछ।

नेपाली फिल्म क्षेत्रमा गएको वर्षको व्यावसायिक उपलब्धिले कस्तो प्रभाव पार्ला?

अघिल्लो वर्ष हामीले धेरै विविधतामूलक कथालाई पर्दामा हेर्न पायौं। धेरै भिन्न र फरक किसिमका कथा भएकै कारण धेरै देशक फिल्मभवन आउनुभयो। तर, हाम्रो चुनौती नै ‘फलोअर्स’ बन्नबाट जोगिनु हो। हामीले त्यस्तो फिल्म चल्यो भनेर त्यही शैलीलाई पछ्याउनु हुँदैन। आफैँ ‘क्रिएटर’ बन्न सक्नुपर्छ। हिजो ‘लूट’ होस् वा ‘कबड्डी’, गएको वर्षकै ‘पूर्णबहादुरको सारङ्गी’ बनाउनुको उद्देश्य अर्काको देखासिखी थिएन। त्यो बनाउन मन लागेको शैली र कथामा फिल्म बनेका थिएँ। तर, अब त्यो चल्यो, त्यो जस्तै बनाउन भनेर आउनुभयो भने गत वर्ष फिल्म भवन आएका दर्शकलाई हामीले नयाँ केही दिन सक्दैनौँ। त्यसकारण हामीले आफ्नो रचनात्मक पक्षलाई अझैँ बढाउनु आवश्यक छ। फिल्मको बजार हामीले देखिसकेका छौँ, राम्रो फिल्म बनाउने दायित्व हामीलाई छ। (राससबाट)